Antwerpen — FinlandDAG 1
— door Nikki en Pol
— Vrijdag 15 juli 2022
De hitte die zowat overal in Zuid-Europa felle bosbranden veroorzaakt, rukt op naar België. Volgende week dinsdag en woensdag worden tropische temperaturen verwacht, 35°C en meer. Wie hoofd en lijf koel wil houden, krijgt de raad uit te wijken naar Scandinavië. Dat klopt. We volgen de voorspellingen voor het noorden al de hele week: maxima van een graad of 16,17 en voortdurend regen. Ideaal voor een trip per vrachtschip naar Finland?
Maar wanneer we ons vrijdagnamiddag in de Blauwhoefstraat, midden in de Antwerpse haven, aanmelden bij de Zeevaartpolitie, is het aangenaam zonnig en warm. “Ha, ook voor de Timca, zeker?” veronderstelt de vriendelijke agent. Onze medepassagiers zijn ons dus voorgegaan.Een uurtje later rijden we in de Land van Waaslaan het terrein van rederij Transfennica op, waar CptnZeppos himself, Joris Van Bree, ons opwacht.
"De vier passagierskajuiten op de Timca zijn bezet", zo meldt hij ons.
Naast wij getweeën heeft ook Arnout de trip via CptnZeppos geboekt. De Duitse Gisela uit Bremen en het Nederlandse echtpaar Martijn en Hennie deden dat via een andere weg. Die laatste twee doen alleen de heenreis per schip: ze nemen hun auto mee en zullen via Tallinn over land terugkomen. Joris poseert mee voor de afscheidsfoto met de indrukwekkende Timca op de achtergrond, helpt ons om onze fietsen aan boord te brengen (niet simpel, in een smalle gang met hoge tussenschotten – we hoopten de roro-faciliteiten te kunnen gebruiken) en wenst ons dan… goede vaart! We krijgen pas echt een idee van de grootte van het schip wanneer we onze bagage naar boven mogen sleuren. Aan het aantal trappen en de resem verdiepingen lijkt geen einde te komen. Het dokterscertificaat dat van onze “goede fysieke conditie” moest getuigen, had dus toch wel zin. Maar de inspanning wordt beloond: vriendelijk onthaal door koks Auke (Nederlands) en Jim (Filipijns), mooie en ruime kajuiten met ‘en-suite’ badkamer die ruim groter is dan die van de camper, een aparte messroom waar je buiten de drie maaltijden 24/7 terechtkunt voor wat eten en drinken… Maar vooral: het zicht dat je van op die hoogte hebt op de activiteiten op de kade, waar twee enorme kranen containers op de Timca laden.
Boeiend om voor de eerste keer die havenbedrijvigheid ‘van binnenuit’ te zien.
Wanneer het laden is afgelopen en de gigantische kranen naar hun rustplaatsen zijn geschuifeld, verkennen we het deel van het schip dat voor ons vrij toegankelijk is. Dat is de ‘opbouw’ vanaf het passagiers- of ‘messroom deck’ (uitgezonderd alle vertrekken voor de crew) tot aan de brug, drie verdiepingen hoger. We vertalen tussendoor de Nederlandse welkomsbrief in het Engels voor Duitse Gisela. Het geplande uur van vertrek, 21h30, is verlaat naar 00h15, horen we van eerste stuurman Joris. Reden: we moeten langer wachten op de Scheldeloods. We oefenen geduld in de steeds koeler wordende nacht, tot de eerste lichten van het schip aanfloepen en een eerste figuur op de verduisterde brug verschijnt. Nikki had kapitein Paul van der Varst al eerder ontmoet, maar ik zie hem nu voor het eerst. Hij groet me hartelijk en maakt er geen bezwaar tegen dat we buiten voor de brug blijven staan, zolang we het uitzicht opzij maar niet belemmeren… Wat later komt de Timca los van de kade en drijft hij met een slakkengangetje vanuit het Vrasenedok richting Kieldrechtsluis. Na ons vaart nog een lichter met langszij een duwbak vol containers de sluis in.
Vreemd hoe petieterig klein de lichter is naast de Timca, terwijl binnenschepen met die afmetingen op het Albertkanaal zo groot lijken.
Wanneer aan de noordkant van de sluis de dubbele brug omhoog draait en de sluisdeur openschuift, varen we het hart van de containerhaven op Linkeroever in. Hoewel het nu ver na middernacht is, heerst er een fascinerende bedrijvigheid. Gigantische schepen worden tot minstens tien hoog bovendeks en nog meer rijen in de breedte geladen met containers door duizelingwekkend hoge walkranen, terwijl daarachter de knalgele straddlecarriers of ‘olifanten’ af en aan rijden om containers aan te voeren. Door de overal knipperende gele en oranje lichten en de diversiteit aan waarschuwingstoeters en -biepers van de voertuigen krijgt het geheel van op deze afstand iets futuristisch, alsof er geen mensen aan te pas komen. Een eerste conclusie is ook: liever op de Timca dan op zo’n containerreus, waarvan je je afvraagt hoe die met zo’n massale lading überhaupt boven water blijft. In de bocht naar links waarmee we de Schelde op draaien, zien we op de Rechteroever de overvloedig verlichte chemiehaven liggen. Links komen de koeltorens van Doel steeds sneller dichterbij. De temperatuur is nog gedaald, het is al halftwee, en we zoeken onze kajuit op, waar we eerst de airco dichtdraaien. Nikki nestelt zich in het onderste bed, ik klauter in het bovenste. Ondanks het diepe gebrom van de motoren en de duidelijk voelbare bewegingen van de Timca liggen we niet lang wakker.
***
Mooie beschrijving die bij mij herinneringen oproept aan mijn 1e zeereis – niet met de Timka maar met de Kraftca – in augustus 2010.
Graag lees ik de volgende dagverhalen.