Antwerpen — Finland
DAG 2
— door Nikki en Pol
— Zaterdag 16 juli 2022
Wekker om 7h, meteen de deugddoende douche in, even de neus buiten steken om vast te stellen dat het heel winderig maar erg zacht is, en tegen achten aan tafel voor een ontbijt met stevige Nederlandse accenten (hagelslag en muisjes, beschuit van Verkade, pinda- en komijnkaas, zelfs suikerbrood en ‘kerststol’ met amandelspijs…). Lekker? Tuurlijk!
Daarna raken we in gesprek met Arnout Van den Bossche. Hij koos voor deze reis onder meer “om niet herkend te worden”. Dat komt dus goed uit, want een beetje tot zijn verbazing… kennen we hem niet. Zodra we weer internet hebben, kan ik hem googelen en dit verslag aanvullen.
De aanvulling: Arnout Van den Bossche (°1974) is burgerlijk ingenieur én stand-upcomedian. In 2009 won hij Humo’s Comedy Cup. Kenmerkend voor zijn stijl zijn het gebruik van flip-over, beamer en projectiescherm, en zijn maatpak met in kleur gecombineerde das, bril en schoenen. Met zijn voorstelling De Relatiefluisteraar toerde hij van 2010 tot 2015 in Nederland en België. Eén zond die voorstelling uit op 1 oktober 2014. Zijn tweede show Burn-out voor Beginners ging in 2016 in première en loopt nog altijd. Op 31 januari en 1 februari 2020 stond Arnout, “minst bekende der bekende Vlamingen”, tweemaal in een uitverkochte Lotto Arena (2 x 5.000 toeschouwers!).
Intussen vaart de Timca met zijn maximumsnelheid van ca. 40 km/h in noordelijke richting.
De stevige wind “maken we zelf“, zegt eerste stuurman Joris, door de snelheid van het schip. Maar de zee is kalm en de temperatuur aangenaam. Heel in de verte kun je vaag de Nederlandse kust te zien, en later de Waddeneilanden. Dichterbij bieden enkele andere schepen, wat boorplatforms en één groot cruiseschip, de Enchanted Princess, afwisseling.
Deze splinternieuwe Betoverde Prinses, gedoopt in december 2021, is 330 meter lang, biedt plaats aan 3.660 passagiers en ca. 1.350 bemanningsleden, en telt 25 restaurants en bars, binnen- en buitenbaden, tal van spa’s en een hamam, een casino, een theater, een buitenbioscoop, een comedycafé, een sportdek, enzovoort, enzovoort… Ruilen voor ons plaatsje op de Timca? Geen denken aan!
Om 10h45 stipt pikt eerste stuurman Joris ons gezelschap van zes op voor een rondleiding. Die begint op de brug, waar we een hoop vragen op hem afvuren, te veel om hier alles te herhalen. Wel interessant: de Timca heeft (slechts) 22 bemanningsleden. De officieren (meestal Nederlanders maar ook Russen en Esten) blijven 8 weken aan boord en hebben dan 8 weken vakantie.
De Filipijnse matrozen blijven 8 en soms 10… maanden aan boord en hebben dan 2 maanden vakantie. De hutten waarin wij als passagiers verblijven, zijn eigenlijk bedoeld voor ‘drivers’, meereizende vrachtwagenchauffeurs. Het verhuren van die kajuiten aan betalende passagiers is een initiatief van de rederij, waar de bemanning geen inspraak in heeft. En een ongeschreven regel is dat aan boord ‘gevoelige onderwerpen’ worden vermeden. Dus geen gesprekken, laat staan discussies, over politiek of religie. “We have only one nationality here: seaman”, vat de Russische 3de officier Dimitri het samen.
Hij schendt daarmee niet eens de genderneutraliteit, want de crew telt geen vrouwen.
De daaropvolgende tocht door het 205 meter lange schip verklaart andermaal waarom aan de passagiers een medisch certificaat wordt gevraagd dat hun fitheid bewijst. Het gaat steile trap op en steile trap af, laddertje op en laddertje af, met passages die de lenigheid van iets oudere deelnemers serieus op de proef stellen. Maar wat we te horen en te zien krijgen, is ongelooflijk boeiend. Op zo’n schip is de schaal van de dingen anders (die gigantische ankerkettingen! die armdikke trossen! die drie enorme dekken voor de rijdende lading!). Joris laat ons voelen hoe in de boeg van de Timca de bewegingen van het schip duidelijker voelbaar zijn, en hij toont ons de plaats waar ruim 300 gasflessen met CO2 staan om, wanneer water van de sprinklers niet volstaat, een brand te blussen door zuurstof uit de lucht te trekken. Wat ons allemaal opvalt: overal op de Timca is alles kraakschoon, nergens slingert rommel rond. Wanneer we dat opmerken, is Joris zichtbaar trots: de ‘maintenance’, in de ruime zin, is een van zijn bevoegdheden.
Een halfuurtje later dan gepland arriveren we in de messroom voor de lunch, wat chef Auke naar verluidt enige stress bezorgt. En als, na de pita van gisteravond, die lunch een voorbode is van wat we hier nog te eten gaan krijgen, is dat slecht nieuws voor de weegschaal. Broccolisoep, met tonijn gevulde tomaat, koteletjes met rijst én aardappeltjes en sperziebonen met cashewnoten (lekker!), en als toetje verse ananas met slagroom en coulis…
Dat vraagt achteraf om een luchtje scheppen. En dus trekken we samen met Arnout naar de brug, waar we kapitein Paul treffen. Van hem leren we hoe de Timca soms tot 4.000 ton water als ballast in zijn ‘dubbele bodem’ meevoert en hoe de regels over het lozen daarvan zelfs binnen Europa per land verschillen. Net zoals er verschillende regels zijn over het filteren van de uitlaatgassen van het schip: dat vaart op een ruwe, nauwelijks geraffineerde fuel waardoor die gassen veel zwavel bevatten. Vreemd genoeg eist bijvoorbeeld Finland niet dat de zwavel eruit gefilterd en opgevangen wordt…
Die fuel kost 500 euro per ton.
In Antwerpen heeft de Timca 1.000 ton getankt uit een lichter die naast het schip lag. Een tankbeurt die langer duurde dan normaal, omdat de stroperige olie onvoldoende voorverwarmd was en daardoor moeilijker op te pompen. Varend met de maximumsnelheid van 22 knopen verbruikt de Timca liefst 106 ton fuel per etmaal. Door de snelheid met 3 à 4 knopen te verlagen zou dat verbruik kunnen verminderen tot 70 ton per 24 uur. Maar de klanten willen dat hun containers en vrachtwagens zo snel mogelijk van A naar B worden gebracht (omdat u en ik onze internetaankoop ’s anderendaags geleverd willen krijgen). En de klanten betalen, dus…
Dat kapitein en stuurman de voorkeur geven aan de langere tocht rond Skagen, liever dan door het Kielkanaal te varen, heeft te maken met de hoeveelheid werk en de strakke planning. Op de langere vaart rond Denemarken kan het schip zijn snelheid aanhouden, zodat precies te voorspellen valt wanneer het waar zal aankomen. Als ze door het kanaal varen, weten ze nooit hoeveel tijd ze zullen verliezen aan de sluizen, terwijl daar bovendien de matrozen – die anders een vrij weekend zouden hebben – aan de slag moeten.
Leeg ‘weegt’ de Timca 17.000 ton (dat gewicht is eigenlijk de waterverplaatsing). Op deze trip van Antwerpen naar Hanko heeft hij zowat 10.000 ton lading en ballast mee. En ondanks dat gewicht, ondanks de relatief kalme zee, ondanks zijn zes meter lange ‘vleugels’ die het onder water heeft uitgeslagen, is het schip in de loop van de dag steeds feller gaan bewegen. Maar niet zo erg dat we naar de pilletjes moeten grijpen.
Spaghetti met balletjes in tomatensaus voor het avondeten, en daarna nog een laatste blik op de schuimkopjes terwijl we ons schrap zetten tegen de felle wind rond de brug. We zijn bijna ter hoogte van Denemarken. Vannacht ronden we Skagen en varen we door het Kattegat. Daarna gaat het richting de Sont, de enge zeestraat tussen Denemarken en Zweden, en een van de boeiendste passages op deze trip. Hopelijk blijft het zonnig en droog.
***
