Antwerpen — FinlandDAG 3
— door Nikki en Pol
— Zondag 17 juli 2022
Ik heb geslapen als een blok, maar Nikki voelde vannacht hoe de Timca met veel ‘geschommel en gekraak’ van koers veranderde om rond de punt van Skagen te varen. ’s Ochtends, bij een zee die opmerkelijk rustiger is, hebben we de zon aan bakboord. Terwijl we van op en rond de brug genieten van het zicht op de nabije kusten van Zweden links en Denemarken rechts, passeren we de drukke luchthaven van Kopenhagen. Op het water heerst een vrijetijdsdrukte, met veel zeil- en motorboten. De Timca mindert dan serieus vaart omdat we de Øresundbrug (The Bridge!) naderen, de combinatie van brug en tunnel die sinds 2000 Zweden en Denemarken verbindt. Ons 40m hoge schip zou in theorie onder de 56 meter hoge brug kunnen varen. Maar zoals gewoonlijk wordt ook nu gekozen voor de route over de tunnel, al blijft de Timca met zijn ruim 7 meter diepgang gemiddeld slechts één meter boven de bodem. Na deze engten wordt de snelheid weer opgedreven en verdwijnen de kusten van de Oostzee geleidelijk uit het gezicht.
Deze zondag is een topdag wat het entertainment aan boord betreft.
Er is natuurlijk in de eerste plaats het eten, dat om 7h30 begint met een zondags ontbijt (met o.a. croissants en een eitje) en om 10h wordt vervolgd met een spie voortreffelijke chocoladetaart. Om 12h worden we alweer naar de messroom geroepen voor de lunch: groentesoep met balletjes, steak met frietjes en rijst en gekookte worteltjes en sla, als dessert een flinke portie ijs met slagroom op banaan, en hierbij een glaasje uitstekende Spaanse wijn (aan boord in taksvrije wateren gekocht voor €5 per fles). Dinner, om 17h30, is ‘relatief’ sober: een mooie moot héél lekkere op vel gebakken zalm (die we al op de brug hebben geroken) met röstischijfjes en sla. De wraak van de weegschaal zal zoet zijn… Ook heel aangenaam en onderhoudend: de vaak uitvoerige gesprekken met de medepassagiers. Zo blijven we na het ontbijt lang aan tafel zitten met Hennie en Martijn, en na de lunch nog langer met Arnout.
En dan is er het contact met de bemanning.
Op de brug zijn kapitein Paul en eerste stuurman Joris altijd graag bereid om uitleg te geven. ’s Avonds doen we daar nog een babbeltje met de Russische 3e stuurman Dimitri en de jonge Nederlander Joran, die zijn eerste jaar aan de maritieme school heeft beëindigd en nu bij wijze van vakantiejob meevaart als ‘deckhand’ (wat ze vroeger ‘scheepsjongen’ noemden). Voor een hoogtepunt zorgt de 60-jarige kok Auke, die na het avondeten in de messroom de betaling van wijn en bier komt regelen en enthousiast straffe verhalen begint te vertellen. Over zijn grootvader, die kapitein was op passagiersschepen en tijdens de Tweede Wereldoorlog, van 1938 tot 1946, acht jaar weg van huis is gebleven. Over zijn eigen jeugd in Zuid-Afrika, waar zijn vader een verantwoordelijke job had bij rederij Hapag-Lloyd. Over zijn eerste jaren als kok op zee, toen de bemanning nog uitsluitend uit Nederlanders bestond. Over de matrozen uit die tijd, vaak kerels die moesten kiezen tussen de gevangenis of het zeemanschap, bomen van venten “met zulke armen” omdat het werk toen loodzwaar was, reusachtige eters (wat ook de porties van vandaag nog zou verklaren) en, als ze gedronken hadden, notoire vechtersbazen.
"Ik heb ze ooit zo’n mannetje van de marine verticaal door een caféraam zien smijten!"
Over hoe zijn schip in Lagos (Nigeria) eens is overvallen door piraten, die de hele bemanning opsloten in de machinekamer en alles plunderden wat los zat. Over zijn jongere broer, de enige niet-Fin die in de haven van Helsinki de grote passagiersschepen mag loodsen: hij is getrouwd met een oogverblindend mooie Russisch-Finse vrouw, en vandaag vraagt Auke zich nog altijd af hoe hij dat voor elkaar kreeg en waarom het hém niet lukt. Maar ook over hoe moeilijk het is een relatie te hebben als je, zoals vroeger, acht maanden aan één stuk op een schip zit… Morgen zullen we omstreeks 11h aankomen in Hanko. Op dit moment, ook omdat het al donker is, geen land in zicht.
***
