Antwerpen — FinlandDAG 4
— door Nikki en Pol
— Maandag 18 juli 2022
Zalig weer vanochtend, zonnig en zacht, en de rimpels op het water zijn de naam ‘golven’ niet waardig. We beperken het ontbijt tot een minimum, want om 11h30 wordt de lunch al opgediend, zodat we meteen na het aanmeren Hanko in kunnen trekken. Kapitein Paul én eerste stuurman Joris geven ons de raad om dat zeker per fiets te doen. Er is een heel mooie fietslus van zo’n 18km rond het dorp. Volgens de kapitein zijn we trouwens de eerste passagiers die eigen fietsen, en dan nog e-bikes, meebrengen. Gisela en Arnout zullen fietsen van de bemanning mogen gebruiken. Na het ontbijt praten Arnout en wij nog een tijdje met Hennie en Martijn, die vandaag de Timca verlaten. Martijn is arts, gespecialiseerd in erfelijkheidsziekten, en Hennie werkt als copywriter en redactrice. Het straffe is dat dit sympathieke Nederlandse koppel stand-upcomedian Arnout Van den Bossche en zijn shows wél kent. Meer zelfs, Hennie heeft niet zo lang geleden in een van haar opdrachten een link naar een YouTube-filmpje van Arnout verwerkt! Shame on us, again?!
Voor de lunch zien we van op de brug hoe we stilaan de haven van Hanko naderen.
Die strekt zich uit over de punt van het schiereiland en is niet zo groot, maar er liggen wel een paar forse schepen aangemeerd. Véél vlotter dan ik een auto kan parkeren, wordt de Timca in achteruit naar zijn plaats aan de kade gemanoeuvreerd en vastgelegd. Na het middagmaal krijgen we nauwelijks de tijd om afscheid te nemen van Hennie en Martijn en, tot teleurstelling van kok Jim, al helemaal niet om ons dessert op te eten. Want zoals afgesproken staat kapitein Paul stipt om 12h klaar om ons helemaal omlaag naar het roro-dek te gidsen. Terwijl het lossen van de Timca volop aan de gang is, trekken we onze oranje hesjes aan en brengen we de fietsen naar buiten. Zelfs in deze kleine haven is het héél hard opletten wanneer je er doorheen fietst. Want de enorme ‘reachstackers’ of ‘containergrijpers’, die al dan niet met zo’n 30 ton in het ‘spreader’ als angstaanjagende dinosaurussen over het terrein heen en weer donderen, verwachten geen oranje fietsertjes die plots opduiken van om de hoek of tussen twee torens van laadkisten de weg oversteken.
Maar we geraken alle vier veilig buiten.
Nikki en ik volgen de fietsroute die in een ruime lus om Hanko heen loopt. En die ontgoochelt niet. Het vakantiedorp kent zijn drukste maand van het jaar en zal in augustus weer leeglopen. Maar buiten het centrum is het ook nu erg rustig. Nauwelijks verkeer op de smalle macadambaantjes, veel mooie houten huizen, goed berijdbare paadjes door de Finse bossen, kortom: een afwisselend en aangenaam fietstochtje. Op een eerste terrasje aan een jachthaven consumeren we twee dure Finse pinten en bekijken we, nu internet het even doet, wat onze gsm’s voor nieuws in petto hebben. Op het tweede terras, op het einde van de rit, krijgen we telefoon van kapitein Paul met de vraag om toch zeker, zoals beloofd, tegen 17h terug op het schip te zijn. En dat doen we dan ook.
In de kajuit zijn we daarna allebei zo ‘druk bezig’ (?) dat we niet eens merken dat de Timca alweer vertrokken is.
Pas tijdens het avondeten – met honger, en met curryworsten “omdat de Nederlanders dat zo lekker vinden”, aldus Filipijnse kok Jim – krijgen we dat door. We bekijken nog even het Journaal op Eén om te zien hoe heet het morgen in België wordt, en sluiten de dag iets vroeger af dan anders. Moe, zeker?
***
