Antwerpen — FinlandDAG 5
— door Nikki en Pol
— Dinsdag 19 juli 2022
Gisteravond hebben we niet gemerkt dat de Timca al uit Hanko vertrokken was, vanochtend niet dat hij al in Rauma is aangekomen. Rond de vieren was ik even wakker: het was volop licht en het schip was nog in beweging. Wanneer de wekker om 7 u. afloopt, ligt de Timca aangemeerd en is het lossen volop bezig.
Gisela en Arnout besluiten meteen na het ontbijt Rauma te gaan verkennen.
Gisela en Arnout besluiten meteen na het ontbijt Rauma te gaan verkennen. Nikki en ik willen liever van dichtbij meemaken hoe het lossen en laden verloopt, waardoor we ook om 11h30 onder ons tweetjes van een rijkelijke lunch kunnen genieten: uiensoep met een gekruid en geroosterd broodje, een slaatje, kipschnitzel met aardappelpuree én ‘verrijkte’ rijst én prinsessenboontjes én bladspinazie met stukjes gebakken spek, en als sober dessert een mooi versneden kwart meloentje. Daarna pikken we beneden in de Timca onze fietsen op en rijden we het uitgestrekte maar rustige havengebied van Rauma uit. Daarvoor moeten we ons aan de ‘gate’ wel even in het zog van enkele vrachtwagens wagen om voorbij de automatisch openende en sluitende poort te geraken die lijkt te werken met nummerplaatherkenning, maar dat lukt net. Via goede en brede fietspaden, die je deelt met de schaarse voetgangers, zijn we snel in het ‘historisch centrum’ van Rauma, waar we onze fietsen parkeren om door de autoluwe straten te gaan slenteren.Dat centrum bestaat uit gelijkvloerse houten huizen, waarin nu meestal ambachtelijke of designwinkels gevestigd zijn, met opvallend veel zaken voor breiwerk.
De favoriete Finse winterbezigheid?
Vroeger zagen de meeste kleine Finse steden er zo uit. Omdat het centrum van Rauma een van de weinige is die niet zijn afgebrand, beschouwt de Unesco het als Werelderfgoed. Mooi, maar we zijn vrij snel uitgekeken en uitgewandeld. Na een telefoontje van de Timca dat het vertrek vervroegd is, fietsen we via een andere route en met een omwegje langs een meer in de buurt terug naar de haven. Zo zien we dat Rauma met zijn 80.000 inwoners een rustige stad is met voldoende ruimte en groen, maar op het eerste gezicht wat saai. Het havengebied weer in rijden verloopt een beetje moeilijk. Omdat we stiekem buitengereden zijn, hebben we geen code om de toegangspoort te openen. En een vrachtwagen volgen riskeren we ditmaal niet, omdat de poort voor het binnenrijden wel erg snel sluit. Dus moeten we op het kantoor van de Port of Rauma beleefd gaan vragen of we weer binnen mogen. Na goed een kwartier daagt een man op die met een of andere kunstgreep (of sleutel?) het sas voor de voetgangers half uit elkaar haalt, zodat we daar met onze fietsen door kunnen. Hij bevestigt ons ook dat we voor het buiten- en binnenrijden van de haven wel degelijk een ‘permit’ hadden moeten vragen.
Het mooiste verhaal van de dag brengt reisgezel Gisela.
Die is thuis in Bremen niet alleen actief bij het Rode Kruis, maar ook in haar parochie. Toen ze in het oude deel van Rauma een protestantse kerk binnenging, zag ze daar het grote orgel. Gelukkig voor haar liep ook de ‘koster’ er rond, en ze vroeg hem of ze even op het orgel mocht spelen. De man stemde toe. De partituren die er lagen, bleken grotendeels van muziek die Gisela van thuis kende. Een uur lang heeft ze op dat orgel gespeeld, vertelt ze, nog altijd even opgetogen. Arnout, Nikki en ik vinden het oprecht jammer dat we dit ‘concert’ niet hebben bijgewoond. Het zou ook voor ons een hoogtepunt van deze reis geworden zijn.
***
