Antwerpen — Finland
DAG 7
— door Nikki en Pol
— Donderdag 21 juli 2022
O dierbaar België… Nationale feestdag, maar we varen onder Nederlandse vlag: veel zal er aan boord dus niet gevierd worden. ’s Ochtends vroeg voel je buiten meteen de warmte.
De lucht is helblauw, het water kalm, en de wind maken we zelf doordat de Timca met maximumsnelheid westwaarts vaart.
Na het ontbijt blijven we alle vier zo lang aan tafel praten, dat kok Jim op een bepaald moment al de borden voor de lunch brengt.
Na het middageten (o.a. pompoensoep, gehaktballen met kroketten en bloemkool in witte saus, fruitsla…) komen we wel in beweging. Omdat het op het ruime dek achter de brug te warm is, installeren Nikki en ik ons met twee stoelen in de schaduw voor de brug. We zien hoe de Timca dezelfde route volgt als op de heenreis: voorbij The Bridge en de drukke luchthaven van Kopenhagen door de Sont tussen Zweden en Denemarken, op weg om de punt van Skagen te ronden.
Wanneer het schip weer snelheid meerdert en de wind sterker en koeler wordt, verhuizen we toch naar het dek achter de brug. We slaan een paar van de Filipijnse matrozen gade die bezig zijn met schilderwerken, profiteren van het korte moment dat internet werkt, lezen wat, vallen tussendoor in slaap. Daarna ga ik in de tv-kamer de prestaties van Wout Van Aert & Jumbo Visma in de laatste bergrit van de Tour bewonderen, tot het alweer tijd is voor het avondeten.
Buiten is het weer opeens helemaal omgeslagen.
De wolken hangen zo laag (of: de mist is zo dik) dat je niet eens ziet waar de zon staat, en de temperatuur, die ’s middags rond de 27°C schommelde, lijkt met de helft gezakt. Ik ben dan ook snel terug in onze kajuit, waar Nikki eindelijk haar tekengerief heeft bovengehaald.
Zelf ben ik inmiddels toch aan lezen toe gekomen, "Enkele Reis Realiteit", een boek van Ward Hulselmans, de allereerste passagier van CptnZeppos. Via Joris Van Bree maakte Ward in mei 2019 een reis van Antwerpen naar Dublin en Cork in Ierland met een Duits containerschip van 11.000 ton, kleiner dus dan de Timca. Hij was op de zesdaagse trip de enige passagier op dat schip, waarvan de crew bestond uit Oost-Europese officieren en Filipijns “scheepsproletariaat”.
Zijn redenen om zo’n reis te maken, verschilden van de onze.
Hij was bezig met een grote omslag in zijn leven, en op zoek naar de eenzaamheid en de stilte waarin hij zich daarover kon bezinnen. Het maakte hem dan ook niet zoveel uit dat het contact met de officieren erg beperkt was en stroef verliep. Maar geef ons dan toch liever de gastvrijheid en de vriendelijkheid waarmee wij hier zijn ontvangen en worden behandeld.
Rond 21h ga ik nog eens op de brug kijken. Buiten is het maar 15°C en héél vochtig. De mist is nu zo dik dat je vanaf de brug nauweliijks de voorsteven van de Timca ziet. Toch houdt die zijn snelheid van bijna 22 knopen aan. En toch is alleen 3de officier Dimitri van wacht. Beetje spannend. Misschien was het geen goed idee om kort voor ons vertrek op Discovery Channel een aflevering van de reeks Disasters at Sea te zien...
***
